Migrazioak

• Londresen bizi izan zen 21 urtez

  Etsuko Oku (1956) Chiba, Japonia

  Donostiara iritsi baino lehen, Londresen bizi izan zen. Ingelesa ikastera joan zen hara, eta 21 urte eman zituen.

• Hungariatik Donostiara

  Edina Eszter (1977) Hungaria, Hungaria

  Hungaria eta Donostiatik aparte ez da beste inon bizi izan.

• Lagunak egitea pixka bat zaila

  Alia Adhia (1982) Yakarta, Indonesia

  Egin dituen harremanak batez ere ikaskideekin izan dira, baina zaila da baita ere, denak kanpotarrak izanik askok gero alde egiten baitute; beraz, harreman gehien senarraren lagunekin eta familiarekin eta Indonesiako beste neskekin dauka.

• Gero eta asiar gehiago Donostian

  Alia Adhia (1982) Yakarta, Indonesia

  Hizkuntza asko daude Donostian: Europa, Amerika, Asiako jendea...Hasieran ez zitzaion iruditzen hainbeste kanpotar zegoenik, baina denbora pasa ahala, ikusi du baietz. Iruditzen zaio gero eta asiar gehiago etortzen dela bertara, gainera, nola bera asiarra den, gehiago fijatzen da horretan.

• Bere sorterriko jenderik ez Donostian

  Ruta Grinyte (1986) Lituania, Lituania

  Ez du bere herrialdeko beste inor ezagutu Donostian daramatzan sei urteetan.

• Errefuxiatu bezala Alemaniara

  Salman Garip (1980) Kahraman Maraç, Turkia

  7-8urte zituela, Turkiatik alde egin behar izan zuten eta Alemanian sei hilabetez errefuxiatu egon ondoren, Londresera joan ziren bizitzera. Bertan ia 25 urte pasa dituzte harrezkerotik.

• Hizkuntzen ikasketa prozesuak zailak izan ziren

  Acharya Lama Sönam Rabgye (1973) Nepal, Nepal

  Nahiko zaila izan zuen beste hizkuntzak ikastea; tibetera budismoarekin duten loturagatik ikasi zuen. Katmandura joan zenean, komunikazio zailtasunak eduki zituen; izan ere, bertan ez zuten bere herriko dialektoa ulertzen. Beraz, nepaliera ere ikasi behar izan zuen. Hortik Indiara joan zen unibertsitate budista batera ikastera, eta bertako hizkuntza ikasi behar izan zuen. Ikasketak bukatu ondoren, mendebaldera bidaiatu zuen askotan, eta komunikatzeko ingelesa ikasi behar izan zuen. Alemaniara joan zen bizitzera, eta bertan, jende askok ez duenez ingelesez egiten, alemana ere ikasi zuen. Prozesuak zailak izan arren, oso onuragarria da hizkuntzak ikastea bai bakoitzaren buruarentzat eta ingurukoentzat, komunikazioa oso garrantzitsua baita.

• Valle de la Serenako bizimodua

  Leonor Nogales García (1953) Valle de la Serena, Badajoz, Espainia

  5-6 urterekin etorri zen Euskal Herria, lehenengo Aizpurutxora (Azkoitia) eta gero Zumarragara. Gurasoen herrian wolframio meatze bat zegoen eta herritarrek egiten zuten bertan lan. Bigarren Mundu Gerran alemanen esku zegoen meatzea; handik ateratako materialarekin soldaduentzako kaskoak egiten ziren. Baina gerra ondoren meatzea itxi egin zen eta orduan hasi zen jendea handik alde egiten. Herria handia da baina gaur egun biztanle gutxi ditu. Udan gurasoen etxera itzultzen dira eta han badituzte senideak.

• Anaiaren oroitzapenak

  Leonor Nogales García (1953) Valle de la Serena, Badajoz, Espainia

  Gurasoek lan egiten zuten meatzea itxi zenean, lan bila etorri behar izan zuten Euskal Herrira. Leok txikitako oroitzapen gutxi du, baina anaia zaharrenak gogoan du hango bizimodua: baserriko lan gogorrak, jolasteko denbora gutxi...

• Lan asko baina etxe gutxi

  Leonor Nogales García (1953) Valle de la Serena, Badajoz, Espainia

  Zumarragan hasiera batean lehengusuekin elkarbanatzen zuten etxea. Beraien etxea izan zutenean, lehengusuen lagunak ere etxean hartzen zituzten denboraldi batez. Etxe gutxi zegoen orduan, beraiena erosi zutenean egiteko zegoen eta guztiz amaitu gabe zegoela sartu ziren. Beraien auzoan leku askotako etorkinak zeuden, ez Extremadurakoak bakarrik. Gogoan du bere amak izaraz beteriko saski bat ekarri zuela.

• Bi munduren artean

  Leonor Nogales García (1953) Valle de la Serena, Badajoz, Espainia

  Gurasoek etxe egin berria utzi behar izan zuten Euskal Herrira etortzeko. Bueltatu zirenean gauzak falta ziren eta ez zegoen beraiek oroitzen zuten moduan. Ilusioa zapuztu zitzaiela dio Leok. Han zeudenean hona bueltatzeko gogoa sentitzen zuten.

• Palentziatik Zumarragara nola iritsi ziren

  Celia Rubio Antolín (1940) Cobos de Cerrato, Palentzia, Espainia

  Cobos de Cerrato herrian jaio zen, Palentzian. 12 urterekin etorri zen Zumarragara. Bere anaiak soldaduska Loiolan egin zuen, eta Zumarragako lagun handi bat egin zuen: haren bitartez, anaia etorri zen lehenengo. Aitari asko kostatu zitzaion herria utzi eta gainerako seme-alabekin etortzea (ama hila zen ordurako). Bigarren anai bat etorri zen eta pare bat urte beranduago guztiak etorri ziren. Iparragirre kalean topatu zuten etxea. Aitak eta anaia guztiek Orbegozon egiten zuten lan. Etxea erosteko, Orbegozok aurrerapen bat eman zien eta nominatik kentzen zien hilabetero.

• Amona Zumarragara nola iritsi zen

  Maria Gallastegi Parejo (1995) Zumarraga, Euskal Herria

  Bere aitaren lanagatik etorri zen amona Zumarragara (Palentziatik). Ez daki euskaraz, txikitan ez zuelako ikasteko aukerarik izan.

• Familia Urretxura nola iritsi zen

  Jon Maia Soria (1972) Urretxu, Euskal Herria

  Urretxun jaio zen Jon. Ama Extremaduratik etorri zen eta aita Zamoratik. Ama 4 urterekin iritsi zen Urretxura, familia guztiarekin. Igartzako baserri abandonatu batean egon ziren bizitzen lehendabizi, geroago Etxeberri auzora joan ziren; bertan auzokide gehienak etorkinak ziren. Aita berriz 16 urterekin etorri zen Zumarragara, anaia batekin, eta Orbegozon hasi zen lanean. Anaiak inprenta bat jarri zuen. Beste anai-arrebak ere Euskal Herrira etorri ziren, gurasoak Zamoran geratu ziren. Jatorrizko herrietan ez zegoen lan askorik, Euskal Herria berriz momentu horretan industrializazio betean zegoen, Orbegozo eta Patricio Echeverria bezalako lantegi handiekin. Gerraren eragina jasandako familia zen Jonena, eta beldur horrek ere bultzatu zituen alde egitera.

• Etorkin uholdea

  Jon Maia Soria (1972) Urretxu, Euskal Herria

  50-60 hamarkadetan, 2.000 biztanle inguru izatetik 12.000 izatera pasa zen Zumarraga. Trena faktore garrantzitsua izan zen, ondo komunikatuta baitzegoen. 4 biztanletik bakarra zen bertakoa, uholde modukoa izan zen. Etorkinen bizitza kasuala.

• Bere identitatearekin adiskidetzen

  Jon Maia Soria (1972) Urretxu, Euskal Herria

  25 urte ingururekin hasi zen bere identitatearekin adiskidetzen.1997an Euskal Herriko Bertsolari Txapelketa Nagusirako klasifikatu zen eta hori prestatzen ari zela, Bertolt Brecht-en hausnarketa bat irakurri zuen. Orduan lehen aldiz bere familia etorkin bezala ikusi zuen.

• Euskal Herriaren irudi estereotipatua

  Jon Maia Soria (1972) Urretxu, Euskal Herria

  Euskaldunen migrazioak aztertu izan ditu Jonek. Euskal Herriari buruz eraikitako irudia ez dela erreala uste du. Historikoki herri irekia izan gara, itsasoaren bitartez batez ere.

• Euskaldunak ere emigranteak

  Jon Maia Soria (1972) Urretxu, Euskal Herria

  Euskaldunak ere emigranteak izan gara eta garrantzitsua da gure historia jakitea. Ezagutza hori izango bagenu, gaur egungo etorkinak hobeto hartuko genituzke.

• Jonen hitzaldien harrena ona

  Jon Maia Soria (1972) Urretxu, Euskal Herria

  Ikastetxe edo elkarteetan hitzaldiak eman izan dituenean harrera beti oso hunkigarria eta esker onekoa izan da. Nahiz eta gehienek ez duten euskara ikasi, oso harro daude beraien bilobek ikasi dutelako.

• "Abuelari" olioa

  Jon Maia Soria (1972) Urretxu, Euskal Herria

  Eltziegoko "Abuelari" olioaren aitabitxia izateko proposamena egin zioten. Kontzeptua, izena, eta abar aukeratzen utzi zioten. Bere amonaren familiari olibondoak kendu zizkiotela gogoratu zen eta polita iruditu zitzaion "omenaldi" hori egitea.

• "Eihera" kooperatiba harreman horizontalagoak lantzen

  Iñigo Etxezarreta Toca (1995) ,

  "Eihera" kooperatibaren lana zein den azaltzen du. Beraiek sortu duten dinamikak parte hartzaileekiko harremanak horizontalagoak izatea eragin du. Gazte migranteen harrera etxe batean lan egin zuenekoa kontatzen du.

• Familia Urretxura nola iritsi zen

  Jon Maia Soria (1972) ,

  Urretxun jaio zen Jon. Ama Extremaduratik etorri zen eta aita Zamoratik. Ama 4 urterekin iritsi zen Urretxura, familia guztiarekin. Igartzako baserri abandonatu batean egon ziren bizitzen lehendabizi, geroago Etxeberri auzora joan ziren; bertan auzokide gehienak etorkinak ziren. Aita berriz 16 urterekin etorri zen Zumarragara, anaia batekin, eta Orbegozon hasi zen lanean. Anaiak inprenta bat jarri zuen. Beste anai-arrebak ere Euskal Herrira etorri ziren, gurasoak Zamoran geratu ziren. Jatorrizko herrietan ez zegoen lan askorik, Euskal Herria berriz momentu horretan industrializazio betean zegoen, Orbegozo eta Patricio Echeverria bezalako lantegi handiekin. Gerraren eragina jasandako familia zen Jonena, eta beldur horrek ere bultzatu zituen alde egitera.

• Etorkin uholdea

  Jon Maia Soria (1972) ,

  50-60 hamarkadetan, 2.000 biztanle inguru izatetik 12.000 izatera pasa zen Zumarraga. Trena faktore garrantzitsua izan zen, ondo komunikatuta baitzegoen. 4 biztanletik bakarra zen bertakoa, uholde modukoa izan zen. Etorkinen bizitza kasuala.

• Bere identitatearekin adiskidetzen

  Jon Maia Soria (1972) ,

  25 urte ingururekin hasi zen bere identitatearekin adiskidetzen.1997an Euskal Herriko Bertsolari Txapelketa Nagusirako klasifikatu zen eta hori prestatzen ari zela, Bertolt Brecht-en hausnarketa bat irakurri zuen. Orduan lehen aldiz bere familia etorkin bezala ikusi zuen.

• Euskal Herriaren irudi estereotipatua

  Jon Maia Soria (1972) ,

  Euskaldunen migrazioak aztertu izan ditu Jonek. Euskal Herriari buruz eraikitako irudia ez dela erreala uste du. Historikoki herri irekia izan gara, itsasoaren bitartez batez ere.

• Euskaldunak ere emigranteak

  Jon Maia Soria (1972) ,

  Euskaldunak ere emigranteak izan gara eta garrantzitsua da gure historia jakitea. Ezagutza hori izango bagenu, gaur egungo etorkinak hobeto hartuko genituzke.

• Jonen hitzaldien harrera ona

  Jon Maia Soria (1972) ,

  Ikastetxe edo elkarteetan hitzaldiak eman izan dituenean harrera beti oso hunkigarria eta esker onekoa izan da. Nahiz eta gehienek ez duten euskara ikasi, oso harro daude beraien bilobek ikasi dutelako.

• "Abuelari" olioa

  Jon Maia Soria (1972) ,

  Eltziegoko "Abuelari" olioaren aitabitxia izateko proposamena egin zioten. Kontzeptua, izena, eta abar aukeratzen utzi zioten. Bere amonaren familiari olibondoak kendu zizkiotela gogoratu zen eta polita iruditu zitzaion "omenaldi" hori egitea.